Roboskî Köyü’nde, TSK’ya ait savaş uçaklarının bombardımanı sonucu 34 sivil insanın yaşamını yitirmesi üzerinden 10 yıl geçti. Aileler faillerin cezalandırılmasını beklerken, baskılara maruz kaldı.
Evrensel’den Fırat Topal’ın haberine göre, Şırnak’ın Uludere ilçesine bağlı Roboskî Köyü’nde 28 Aralık 2011 tarihinde TSK’ya ait savaş uçaklarının bombardımanı sonucu 34 sivil insanın yaşamını yitirmesi üzerinden 10 yıl geçti. 10 yılda ne failler belirlendi ne de dava açıldı. Roboskîli aileler faillerin bulunup cezalandırılmasını beklerken bu süreçte gözaltı, soruşturma ve baskılara maruz kaldı.
Hiçbir Şekilde Adalet Gelmedi
Roboskî (Ortasu) 200 haneli köyde, bir yas havası var, 10 yıldır değişmedi bu hava. Bombardımanda oğlunu kaybeden Mehmet Encü bizi karşılıyor, ona misafir oluyoruz. Encü, 10 yıl önce bugün çocuklarının para kazanmak için sınıra gittiğini ve ardından ölüm haberlerini aldıklarını söylüyor. Katliamın gerçekleştiği günden bugüne kadar adaletin yerini bulmadığını belirten Encü, “Roboskî 10 yıl oldu, 10 yıl önce bu akşam çocuklarımız gitmişti. Bu akşam bombalamıştı. Sanki 10 yıl önce değil bugün olay oldu. 11’nci yılına giriyoruz. Bugüne kadar bizim için hiçbir adım atılmadı, hiçbir fail yargılanmadı. Roboskî’ye adalet gelsin diyoruz ama maalesef bugüne kadar hiçbir şekilde adalet Roboskî’ye gelmedi. Burada her yer dağ, düzlük bir yer yok tarım yapalım. Çocuklarımız mecburiyetten 50-100 lira kazanmak için bu yolu kullandılar. Burada sadece bir meslek var, o da koruculuk mesleği, ne fabrika var ne çiftlik,” diyor.
Keyfinden Değil Okulu İçin Gidiyordu Sınıra
Halime Encü, bombardımanda yaşamını yitiren Bilal Encü’nün annesi. Geçen 10 yılda acılarının bir nebze dahi dinmediğini aksine adaletsizliğin acılarını her geçen gün daha da diri tuttuğunu ifade ediyor. Oğlu Bilal Encü’nün okumak için sınıra gitmek zorunda olduğunu söylüyor. Halime Encü, “Bizim çocuklarımız okuyordu, takdir, teşekkür belgeleri üzerlerine yağan bombalar oldu. Keyfinden değil, okulu için gidiyordu sınıra, avukat, doktor olmak için ama bombaladılar. Dünya unutsa biz unutmayız. Çocuğumdan sonra kalp rahatsızlığım oluştu. Adalet istiyoruz sadece. İçimiz o kadar yanıyor ki artık konuşamıyoruz. Gün içinde defalarca fotoğrafını formasını öpüyorum. Sanki çocuklarımızın başına yeni gelmiş gibi bu felaket. 10 yıl geçti, hâlâ ilk günkü gibi, sabah akşam işimiz ağlamak oldu. 16 yaşındaydı, öğrenciydi, okuldan gelip sınıra gitti, keyfinden değil,” diyor.
Çocukluğumuzu Bizden Aldılar
Fatma Encü (20), katliamda 10 yaşındaydı. O günden bu güne mutlu tek bir günlerinin dahi olmadığını söylüyor. Roboskî davası ile büyüdüğünü dile getiren Encü, tek derdinin adaletin yerini bulması olduğunu belirtiyor. Encü, “Ağabeyim Erkan Encü’yü, amcalarım Savaş ve Hüsnü Encü’yü kaybettik. Şu an umudumuzu kesmişiz adaletten. Ben 10 yaşındaydım, bu travmayla büyüdüm. Benim yaşımdaki arkadaşlarımın hepsinin akrabaları vardı. Hiç kimse bir daha mutlu olamadı. Yılbaşı, düğünler eski tadı yok artık, köy tamamen yas yerine döndü. Annem babam her gün adalet yerini bulacak diye konuşuyorlar. Oysa kimse ne yargılandı ne cezalandırıldı. Bir de üstüne tazminat davası açtılar bize. Biz kötü zamanlar geçirdik, geçiriyoruz. Biz bu davayı asla unutmayacağız. Çocukluğumuzu bizden aldılar ne çocukluğumuz kaldı ne de gençliğimiz kaldı. Başkaları normal insanlar gibi yaşarken biz adalet yerini bulsun diye dua ediyoruz, olmadı, olmayacak da galiba,” diyor.
Annem Olay Yerine Gitti Diye Karakolluk Oldu
Yahya Encü, katliamın üzerinden on yıl geçmesine rağmen adaletin yerini bulmadığını aksine ailelerinin bu süreçte karakol ve mahkemelere çağrıldığını belirtiyor. Encü, “Dosya AYM’ye gitti yine bakalım ne çıkacak. Bu sürede annem karakolluk oldu sınırı ihlal etmiş diye olaydan iki yıl sonra olayın yaşandığı yere gittiği için. Adalet talep ettik yerini bulmadı, failler dışarıda. Acımız hâlâ aynı ilk günkü gibi. Ben; ağabeyimi, kardeşimi, yeğenimi kaybettim. Adalet yerini bulsun istiyorum,” diyor.
Serhat News
