Geçen ay İspanya polisi, sınırdaki binlerce göçmene ateş açtı ve verilen rakamlara göre 37 kişi hayatını kaybetti. Yüzlerce de insanda çıkan izdihamda yaralandı. Türkiye’den çok sayıda kişi sosyal medya hesaplarından durumu vahşet, korkunç, insanlık dışı falan filan diye kınadı. Kurşunlama bizden uzakta olunca insanlığımız kabarıyor çünkü.
Bu sefer olay daha yakınımızda. Yakınımızda derken ülke içinde, yoksa unutulduğu aşikâr şehirlerden Van. Bu başka bir sitem konusu, en azından benim ve 1 milyon 141 bin 15 Vanlının.
Her gün haberlerimize şu yansıyor: ‘Polis düzensiz göçmenlere operasyon düzenledi.’ ‘Polis onlarca mülteciyi yakaladı.’ ‘Van’ın sınır ilçelerinde mültecilere ait cansız bedenler bulundu.’ Bunlar ezberimdeki başlıklar, yazarım da yazarım daha.
Peki ya bu sefer ne oldu diğerlerinden farksız? Çok şey!
Audre Lorde, Zami: A New Spelling of My Name kitabında “Nerede ayakları olmayan bir kuş uçsa, orada dalları olmayan ağaçlar bulurdu” der.
Dalları olmayan ağaçların sınır boylarında yitirdikleri duyguları, beraberinde yeni ‘güvenli’ hayata doğru adımlar attırır.
İran üzerinden Van’a oradan da kim bilir hangi ‘güvenli’ ülke için biriktirilmiş umutlar, dün Van’ın Saray ilçesinde sokağa döküldü.
Bir baba çocuğunu daha iyi bir gelecek için, ölümün kucağından kopardığı ülkesinden kilometrelerce uzağa getirdi. Taşıdı sırtında, kucağında uyuttu, yemeğini önce ona verdi, uykusunda nefesini kolladı… yaptı da yaptı.
Asker, Van Valiliğinin de yaptığı açıklamada doğruladığı kurşunlamayı gerçekleştirdi. Bir daha hatırlatayım, asker ve korucular içinde göçmenlerin olduğu aracı taradı. İçinde dalları olmayan ağaçlar kurşunlandı. O dallar ki kendi ülkelerinde başka egemenler, barbarlar, katiller tarafından koparılmıştı, daha yollara koyulmadan. Bir ağaç kaç kez koparılabilirse o kadar…
Dişlerimizin arasında bu çocukların umutlarına kapattığımız gözlerimizi çiğneye duralım bir fotoğraf var önümüzde, olaydan hemen sonra çekilen.
Bir baba… Uzaklara dalan bakışlarında, çocuğunu, sırtında okul çantası, içinde defteri, kalemi… Öyle hayal ederken sırtını verdiği araçta o askerlerin sıktığı kurşun izlerini görmüyor gözü. Onun gözü uzaklarda, onun gözü güvenli topraklarda, ayakları olmayan bir kuş olsa da çocuğu, o dalları olmayan ağaç gövdesiyle çocuğunu koruyamamanın derdinde.
Olaydan hemen sonra bir açıklama da muhtardan geldi. Asker ve korucular tarafından mültecilerin taranmasına dair konuşan mahalle muhtarı Kemal Tosun, minibüse 70-80 el ateş edildiğini, aracın durdurulduktan sonra da taranmaya devam edildiğini söyledi.
‘Dur’ ihtarına uymayan mültecileri, Van’da 80 el ateş edilerek kurşunlandı. Bir baba gözlerinin önünce çocuğunu kaybetti. Bir baba dalları olan ağaçlarının içinde hayal ettiği çocuğunu asfalta bıraktı. Gerçek bu.
Peki şimdi ne olacak?
*Bu makalede yer alan fikirler yazara aittir ve Serhat News’in editöryal politikasını yansıtmayabilir.
