Sûlava (Çirava) Êzidiyan ya li gundê Mûç a bi ser navçeya Bêgiriya Wanê, beravajî navê xwe yê eslî wekî ‘Sulava Yaşar Kemal’ hatiye binavkirin.
Li navçeya Bêgiriya Wanê ku mezintirîn, Santrala Hîdro Elektrîkê (HES) ya 126’emîn lê heye gelek sulavên mezin û biçûk hene. Sûlava Êzdîyan ku yek ji van sûlavan e, ji bilindahiya nêzî 40 metreyan diherike. Sûlava ku tenê havînan diherike, di zivistanê de bi xuyabûna xwe ya cemedî gelek hezkiriyên xwezayê matmayî dihêle. Lê niha dîwarê betonê yê mezin li pêş vê bedewiyê dixe bin siya xwe. Her çend di nav sûlavên din ên herêmê de herî kêm tê zanîn jî, di van du salên dawî de bêtir xuya bûye.
Lê xuyabûna vê sûlavê di navê xwe de xeletiyek mezin anî. Gelek hezkiriyên siruştê yên ku serdana sûlavê kirin, ji ber nebûna çavkaniyên nivîskî yên li ser vê sûlavê, fikirîn ku ev sûlava bênav e, dest bi navê Sûlava Yaşar Kemal kirin. Navê rast ê sûlavê ku ev du sal in bi piranî bi vî navî tê gotin û çima ev nav lê hatiye kirin cihê meraqê ye.
Cihê ku ayînên olî lê tên kirin ê
Herêma ku Eşîra Mendikî ya ji baweriya êzdiyatiyê ye, li bêgiriyê û herêma ku Sûlava Êzdiyan lê ye, li gor agahiyên devkî yên ku me ji kesên li wir dijîn bi dest xistine, lê teqeziya wan tune ye, hatiye îsbat kirin û dîsa li gor kesên li herêmê dijîn, ev sûlava ku Eşîra Mendikî ayînên xwe lê dikirin, navê xwe ji baweriya wan a olî girtiye. Li gorî agahiyên din ên kesên li wir dijîn, li heman herêmê gelek ermenî dijiyan û em van şopan bi avahiyên dîrokî yên li wir dibînin.
Nivîskar Ahmet Baygûmûş ku li Bêgiriyê dijî, diyar kir ku agahiya wan tune ku kê û li ser çi bingehê navê vê derê kirine Sûlava Yaşar Kemal û got, “Agahiyên me li ser eslê Sûlava Êzidiyan a bi navê Yaşar Kemal nîne. Û ji aliyê kê ve yan ji aliyê kê ve hatiye binavkirin. Lê belê ev nav hem bi pêvajoya dîrokî û hem jî bi tevna wê ya dîrokî re, hem jî bi sed sal zêdetir e ku bi navê Sûlava Êzidiyan (Çirava Êzidiyan) tê naskirin, nakok dike. Em jî li gel wê yekê ne ku navê nivîskarekî cîhanê yê navdar û girîng wek Yaşar Kemal zindî bimîne. Lê divê navê vê sûlavê wek xwe bimîne.”
Herêma ku kurdên êzîdî lê ne: Bêgirî
Koka navê Çirava Êzidîyan, li gor agahiyên ji gelên herêmê dijîn û gotarên Kurdologê navdar Dr. Fritz, ji Êzidiyên li vir jiyan kirine tê.
Dr. Fritz di gotarên xwe yên ku hatine weşandin de diyar dike ku eşîra Mendikî an jî Mendikan, yek ji wan eşîrên kurdan ên ku baweriya êzdiyatiyê qebûl dikin û îdia dikin ku koka xwe ji Eşîra Şikakî ya li Herêma Kurdistanê li Bakurê Iraqê û Îranê ye. Ev eşir niha zêdetire li Mêrdînê ne. Îran, Wan, Agirî û hin herêmên Colemêrgê dijîn. Şikakiyên ku di navbera salên 1415-1430’an de hatine herêma Wanê, ketine bin desthilatdariya Hemze Bey û tevlî Mîrektiya Mehmûdî bûne. Xeto Axa û kurê wî Cangîr Axa ji kesên navdar ên Eşîra Mendikî ne.
Cangir Axa dema ku di navbera salên 1906-1916an de li hin gundên herêma Bêgirî, Ebex û Gîhadînê agayekî pir bibandor bû, di dema sirgûnkirina ermeniyan de bi Kurdên Misilman û leşkerên osmanî re nikari bû li ber xwe bide û pêşî çû Dîgora Qersê û piştre Elegezê, Tezekendê û Ermenîstanê. Tê zanîn ku ew neçar bûn birevin dora Yêrêvanê.
‘Pêşeroja çeman ji aliyê HES’an ve di xetereyê de ye’
Her çend navê sûlavê tevliheviyê çêdike jî pirsgirêkek din HES’ e. Ayrancılar ku li Tirkiyeyê 126emîn Santrala Hîdro Elektrîkê (HES) ya herî mezin e, li ser Sûlava Bêgiriyê ku 2 kîlometre dûrî Sûlava Êzidiyan e, hat çêkirin. Bi van HES’an paşeroja çavkaniyên avê yên herêmê tê tehdîtkirin û tê diyarkirin ku ev HES ên ku ji aliyê pisporan ve bi tinekirina xweşikahiyên xwezayê hatine çêkirin, wê di pêşerojê de bibe sedema ziwabûneke mezin.
Endamê Fakulteya Masîgiriyê ya Zanîngeha Yuzuncu Yilê Mustafa Akkuş destnîşan kir ku çem hem ji bo Gola Wanê hem jî ji bo bedewiya xwezayê pir girîng in û wiha got: “Li herêma me bilindahiya navînî ya bilind, hebûna çiyayê û zinarên asê avantajê dide. Bi taybetî dema ku demsala biharê tê, berf dihele, gava ku tu bi wî re digerî, tu dibînî ku li wir sûlavên mezin û hêja hene. Ger li derekê av hebe, ji bo mirov rehetî û bedewî heye. Yek ji van şelalan jî bê şik ew şelala ku ji bilindahiyeke mezin dikeve binê Sûlava Bêgiriyê, bi qasî 2 kîlometreyan beriya bigihêje Sûlava Bêgiriyê ye. Bi taybetî dema ku hûn di biharê de diçin, hûn bi goşeyek hema hema 90 pileyî li jor dinêrin û li avên ku ji bilindahiyek mezin diherikin binêre. Carinan hûn li keviya wê şelaleyê dadiqurtînin. Hûn diçin Ûrartûyan. Hûn mirovên ku li wir digerin digerin. Hûn dest bi bihîstina dengên karwanên Rêya Armûşê dikin ku di ser Çemê Bend-i Mahi re derbas dibin. Hema hema we di nav dîrokê de rêve dibe.”
‘Bedewiyên nenas mehkûmî windabûnê ne’
Akkuş li ser girîngiya danasîna van bedewiyan jî diyar dike ku ger neyên naskirin dê ev bedewî ji holê rabin û wiha got: “Pêwîste em van bedewiyan hemûyan bidin nasîn û hemûyan biparêzin. Ji ber ku xwediyê bedewiyên ku em didin nasîn derdikeve. Mirov xwediyê hêmanên xwedî nirx in. Û divê ev bedewiyên xwezayî ji aliyê gel û hemû kesên ku li wir dijîn bên parastin. Ji ber ku em xwediyên rastîn ên van bedewiyên xwezayî ne. Ger em ne xwediyê wan bin; Gelek kes hene ku dê wan xera bikin, xera bikin an jî spreyekê hildin û paşnavên evîndarê xwe li ser binivîsin, ji ber vê yekê ev Sûlava Bêgiriyê bi taybetî di van demsalan de bedewiyek dîtbarî ya bêhempa diafirîne. Ger mimkûn be, divê li dora vê şelale ti çalakî neyên kirin ku avahiya wê ya xwezayî xera bike. Di derbarê vê derê de fikrên nû dikarin bên pêşxistin.”
(lg)
