Van’da 2 yıl önce 14 yaşında intihar girişiminde bulunan ve sağ kurtulan S.I hala yaşam mücadelesi veriyor. Lokman Hekim Hastanesinde 8 ay boyunca yatan ve vücudunda yatak yaraları oluşan S’nin babası Hasan Işık destek çağrısında bulunuyor.
Van’ın İpekyolu İlçesinde 14 yaşındaki S. Işık, 2 yıl önce intihar girişiminde bulundu. Yüzde 90 engelli kalan S. Işık’ın babası Hasan Işık, evde bakımını üstlendikleri çocukları için destek bekliyor.
Işık’ın intiharını annesi Meryem Işık fark ediyor. 8 ay boyunca hastanede kalan S.nin kalça ve belinde yatak yaraları oluşuyor. Durumu kötüye giden S’yi Ankara Şehir Hastanesine kaldıran aile orada 5 ay kalıyor vücut yaraları iyileşen ve kilo alan S’nin ailesi Van’a dönerek kendi evlerinde bakımına üstleniyorlar midesinden mama verilerek yaşam mücadelesi veriliyor. Işık ailesi zor durumda çünkü medikal ve diğer ihtiyaçları için yeterli maddi koşullara sahip değiller. S’nin 8 ay boyunca kaldığı Lokman Hekim Hastanesi’ne aile dava da açmış. Kaldığı süre boyunca gerekli bakımın yapılmadığını düşünüyorlar.
‘Hastanede çocuk öldü dediler’
S’nin babası Hasan Işık olay gününü şöyle anlatıyor: “Evimizin üst katında yaşlı bir kadın komşumuz vardı. Eşim ona yemek götürdü. Orada çocuğu gördü. Yapacak bir şeyi yoktu. Bağırdı o an S’yi taşıyamadı kızıma seslenerek çocuğu oradan kurtarmak için kesici alet istedi. Çocuğu hemen hastaneye kaldırdık. Hastaneye götürdükleri zaman, onların söylediklerine göre, kalbi durdu. Çocuk ruhen vardı ama bedenen hiçbir tepki vermiyordu. Öldü sandılar annesi orada olmasaydı şimdi çocuk toprağın altındaydı.”
‘Çocuğumu 8 ay sonra gösterdiler ve tanıyamadım’
S’nin 8 ay Lokman Hekim Hastanesi’nde kaldığını ve 2 ay boyunca kendilerinin baktığını ancak pandemi süreci başlamasıyla bakımını kendi evlerinde üstlendiklerini aktarıyor. Hastanenin ihmalli olduğunu iddia ediyor ve şöyle devam ediyor: “Çocuğuma baktılar ama sözde. Çocuğu çürüttüler yatakta. Hastanede çocuğun kalbi durmuştu ve bize söylemediler. Doktor geldi ve morali bozuktu sebebini sorunca S’nin kalp krizi geçirdiğini ancak şimdi bir sorununun olmadığını söyledi. Ben de ‘S’nın yanından yeni geldim bir şeyi yoktu’ dedim. 8 ay sonra çocuğumu tanıyamadım. Çocuğu Van Bölge Eğitim ve Araştırma Hastanesi’ne sevk etmesini istedik ancak yapmadılar. Çünkü doktorlar çocuğu bu halde kimsenin görmesini istemiyorlardı. Öyle bir hale getirmiştiler. Israrlar üzerine, desteklerle çocuğu hastaneden alıp hava ambulansıyla Ankara Şehir Hastanesine kaldırdık. Çocuk yara içinde derisi resmen kokuyordu. Ankara Şehir Hastanesi’nde yaklaşık 6-7 ay kaldı. Sağlık durumu, yani vücudundaki yaralar şimdi daha iyi.”
‘Hastaneye açtığım davadan vazgeçmeyeceğim çocuğumu resmen çürüttüler’
Ardından Lokman Hekim Hastanesi’ne dava açan Işık, hastane koşullarını ‘kasaphane’ olarak değerlendiriyor: “Lokman Hekim Hastanesinin yoğun bakımında bir aydınlatma, hastalarını görebileceği bir cam olmaz mı? Ben Ankara Şehir Hastanesine gittim ve her taraf camdı, insanlar içerideki hastalarının durumlarını net bir şekilde görebiliyordu. Ancak burası dört duvar arasında 20-30 hastayı bir odaya tıkatıp 2 personel ve bir hemşire ilgileniyor. Sabahtan akşama kadar gece gündüz o insanlar pislik içinde kalıyor. İster istemez çünkü bakım yok, doktor yok. Orada olan doktorlar da bu eksikliklerin farkında.”
Son olarak S’nin bir an önce iyileşebilmesi için maddi destek isteyen Işık, medikal ihtiyaçlarını alacak durumu olmadığını söylüyor: “Bez alamıyoruz. 6 ayda bir maliyeti yüksek olan ve değiştirilmesi gereken medikal ürünün iyisini alamıyoruz. En ucuzu 200 lira, o da çocuğun soluk borusunda enfeksiyona neden oluyor. Yatağı rahat değil kendi imkânlarımızla yatağına evirip çeviriyoruz. Kiramı dahi zar zor engelli maaşı ile ödeyebiliyoruz.”
(ro)
