Dema ku ez zarok bûm, min hez dikir mîna her zarokî bileyizim. Dema ku ez bi xwe dilîstim çêbû. Weke zarokên salên 1970yî, em bi qasî zarokên îroyîn ji aliyê teknolojiyê ve ne bextewar bûn. Lê em bi evîn û baldariya nêzîk a ku me wergirt bêtir bextewar bûn.
Ji ber vê yekê em bêtir dilpak bûn û zarok bûn hevpar. Pêlîstokên me tune bûn ku em bişkênin, şûna wan de doçkayên me yên naylon ên ji kevir, ax, pel an ji qumaşê herî luks an plastîk hatine çêkirin.
Çi xelet e ku meriv bi kulika Barbie re bilîze dema ku ew navê xwe nizane? Ez ê îhmal nekim ku di navbera me de mermeran bilîzim. Bi her awayî, vegeriya zaroktiya xwe. Mîna her keçekê, min jî dema ku lîstikan dilîst, ji bûk an jî dayikê hez dikir.
Ez zarok im, lê di bin perdeya ku di dema bûkiyê de serê min girtibû, bi çavekî ku ji ber rola xwe min ji çavên xwe nerijandibû digirîm. Ji min bawer bikin, eger ez zarok bûm, ji ber hin sedeman, ez ê ji dil xemgîniyek mîna ku ez rastiyê bijîm. Dû re, sal li pey salan, niha ez wek jineke ciwan di navbera 15 û 20 salî de bi diya xwe re diçim dawet û şevên hinarê. Were binêre Behîce ya ku di 6-10 saliya xwe de lîstika şeva hinarê dilîst, dema dilîst giriya, vê carê bûka ku min rast dît hêsiran dibarîne, ev xerab e, ez bê sedem dikenîm. Nizanim çima, kêfa min jê dihat.
Were û bizanibe ku yekitiya hinara ku li ser destan tê kirin çawa ji min re tê vegotin. Min xwesteka keçekê bi kêliya yekem a ku jin pê dihese ku bi zaroka xwe ducanî ye, dide ber hev. zengila sozê; Ez wê rojê wekî roja ku dayik zayenda zarokê xwe hîn dibe pênase dikim. Şeva hinarê; Mîna saetên êşên jidayikbûnê ye. Bûk bi şev û roj li ser hinarê bi êş, xemgînî û heyecanê bi qasî kêfê dikişîne. Serdema zewacê yek ji wan sê serdemên ku jiyan mirovan dike ezmûn e.
Yek ji kevirên pêkhateyên civakî jî avahiya çandî ye. Di pêkhateya çandî de tişta herî girîng nirxên hevpar in. Yek ji van nirxan jî şevên Hênê ye. Û şeva hinarê di jiyana jinê de beriya bizewice şeva herî girîng e. Şeva Hênê şeva dawîn a jiyana jinekê ye ku wê di mala bavê xwe de derbas bike, ku heyama yekem a jiyana wê ye. Wê şevê, salên ku jiyaye, bi êş û şîrîniya wî dibin mêvanê wî. Bîranînên wan vedijînin, bîranînên wan tînin ziman. Hesreta veqetînê xew nake. Di wê şevê de, ew ji hev veqetîna dê, bav û xwişk û birayên xwe yekem car e, ne wek xemgîniyek demkî, lê rastî xemgîniyek û tirsek veqetandinê. Û dema ku hina li ser destê bûkê tê kirin, Stranlar jî bi wê re distrên bira û dilê wê digirîn. Tu dibînî ku bûk, diya wê, xwîşk û birayên wê û hevalên wê digirîn da ku bi bûkê re biçin şeva wê ya bextewar. Jê re hina an jî şeva xatirxwestinê tê gotin.
Li erdnîgariya Mezopotamyayê ya ku ez lê mezin bûm, xalîçeya hinartina hinarê ya li ser destê keçika ku hûn ê li jêr temaşe bikin, rewşa xwezayî ya 20 salên dawî bû.
Her çendî ne mîna ku ez di şeva hinarê de dema temaşe dikim giriyam jî, dîsa jî min nikarîbû hêsirên xwe kontrol bikim. Bi texmîna min salên ku ez pê dikeniyam, di şevên hinarê de bi şûşeyên min ên avî bêhna xwe dikişînin.
Behice Dinçer nivîsî.
(aa)
