Em çi tiştan dûçar dibin?
Dûçar dibin ku hevraman nîn,
Dûçar dibin ku ji zayîndeyek nîn,
Dûçar dibin ku ji netewek nîn,
Dûçar dibin ku ji baweriyek nîn,
Dûçar dibin ku wek hev nîn di taybetmendiyê de,
Dûçar dibin ku di hev jîr nîn,
Dûçar dibin ku di heman standarda jiyanê de nîn,
Dûçar dibin ku li heman qesey nîn,
Dûçar dibin qeyrana civakî ya ku rêveberên cîhanê me re amadekirî ye,
Dûçar dibin ku ol, netew û ramanên me wek amûr û çepela siyasî tên bikaranîn,
Dûçar dibin ku hiş û hûnera ciwanan tê bêkêr kirin,
Dûçar dibin ku her sal serhêlên cîhanê bi navê ekolojiyê civînin, lê encamê wan tenê navnîşan dibe,
Dûçar dibin ku cîhana me dibe ku bêhavildar kirin,
Dûçar dibin ku xwarin û vexwarina me ne sax in,
Dûçar dibin ku bi pêşveçûna teknolojyê hêza mirovî tê jêkirin,
Dûçar dibin ku hêza û bêhna mirovî ya jê derxistî dibe gerûşe û têkçûn…
Em çi tiştan dûçar dibin?
Dûçar dibin binêxistinê,
Dûçar dibin naskirinê,
Dûçar dibin bêderanînê,
Dûçar dibin bêhesibandinê,
Dûçar dibin xemgîn bûnê,
Dûçar dibin niftînê,
Dûçar dibin ne têgihiştinê,
Dûçar dibin derbêjî û dawî bûnê…
Encam: Azadî, maf, qanûn û dad, bi gotara hêsan ew jî “ser sinorê xwe bizane” ye.
Ser sinorê xwe zanîn:
Ev evîndarî ye,
Ev rêzê ye,
Ev pejirandinê ye.
Ne daxwaz e ku kesekî bajar û navçeya kesekî dagire, dibe daxwaz e ku her kes jiyana xwe bi evîndarî re biçe…
Cîhanê, bajarê hemû zindiyan e, ne tenê ya hêz û hêzkirinê!
Mirovên pêşengên dozê , mirovahiya hêmanên dozê , zindiyên din , wekî cîhan û mîrin jîbîr kirine.
Lê jiyan xweşik e û serhêlên cîhanê û girtî û serê xwarê wê jî ji hemû zindiyan gelek e.
Qeyran bê qediya!
Hirs bê qediya!
Jiyana bêdad bê qediya!
Daxwazên me ne xayalî ne, lê daxwaza jîn û mirovahiyê ne!
Kesek divê rawestê li ser vê rêveberiya bêkontrol a serhêlên cîhanê.
Ew ne tenê hezar kes in, em jî 8.5 miliyar gelê cîhanê ne!
